Για να μπορέσει ένας αρχάριος να μάθει τεχνικές του AIKIDO θα πρέπει να γνωρίσει πρώτα να χρησιμοποιεί το σώμα του και τα οριά που έχει, τόσο για τον εαυτό του όσο και σε συνδυασμό με κάποιον άλλο. Στο AIKIDO, για όσους δεν γνωρίζουν, σχεδόν όλη η προπόνηση γίνεται σε ζευγάρια που σχηματίζονται αμέσως μετά αφού ο δάσκαλος/εκπαιδευτής δείξει μια τεχνική.

Στην αρχή ο Aikidoka μαθαίνει τη μια και μοναδική στάση που υπάρχει στη τέχνη, μαθαίνει να βηματίζει προς τα εμπρός (irimi) και προς τα πίσω. Μαθαίνει από αυτή τη στάση να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του (tenkan), να κάνει ένα βήμα και μετά να περιστρέφεται (irimi – tenkan), κ.ο.κ. Μαθαίνει να κυλάει στο τατάμι (mae ukemi, ushiro ukemi), από όρθιος να κυλάει στο τατάμι με ασφάλεια και άλλα πολλά. Ουσιαστικά ξανα-μαθαίνει να χρησιμοποιεί το σώμα του όπως υπαγορεύει η τέχνη.

Στη συνέχεια μαθαίνει να χρησιμοποιεί το σώμα του και να συνδυάζει τις κινήσεις που προαναφέραμε μαζί με κάποιον άλλο (το ζευγάρι του). Σε αυτό το στάδιο απαιτείται η συνεργασία των δύο ρόλων (του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου). Με τη συνεργατική αυτή διαδικασία οι Aikidoka μαθαίνουν την έννοια της επαφής, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν το σώμα τους, μαθαίνουν να μεταφέρουν μέσα από τα χέρια τους την ενέργειά του σώματός τους στον συνεργάτη και αντίστοιχα να δέχονται την δική του.

Αυτές τις συνδυαστικές κινήσεις αν και είναι ασκήσεις που παίρνουν αρκετό χρόνο, με μια «φλυαρία» που απαιτείται για την κατανόηση τους, είναι μια αρχέγονη, πολύ αρχική εκτέλεση τεχνικών. Γιαυτό πολλές φορές αντί για ασκήσεις τις λέμε τεχνικές και ίσως είναι και αυτό που μπερδεύει τον κόσμο που δεν γνωρίζει. Ότι δλδ αυτη η πολύ αρχική κατάσταση είναι και αυτό που ο Aikidoka θα κάνει στο δρόμο.

Απλά φέρτε στο μυαλό σας τον παραλληλισμό με τον μαθητή του δημοτικού. Ναι, μπορεί στην αρχή το μολύβι να «σκάβει» το χαρτί του τετραδίου, αλλά αργότερα ούτε το μολύβι χρειάζεται ούτε το χαρτί γιατί η πράξη γίνεται αυτόματα με το μυαλό. Το ίδιο συμβαίνει και με μια τεχνική του Aikido, ούτε πολύς χρόνος απαιτείται, ούτε η φυσική επαφή (πχ πιάσιμο του χεριού) απαιτείται, ούτε η «συνεργατική διάθεση» του επιτιθέμενου απαιτείται. Η τεχνική γίνεται αυτόματα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Για την ιστορία, μετά τις κινήσεις με τα πιασίματα, έρχονται ασκήσεις/τεχνικές με κτυπήματα, με συνδυασμούς πιασίματος και κτυπήματος, αυξάνεται η ταχύτητα εκτέλεσης, η ροή, κοκ ώστε μέσα από αυτή την εκπαιδευτική διαδικασία να μάθουν να απορροφούν και να ανακατευθύνουν την ενέργεια του κάθε επιτιθέμενου χωρίς οι ίδιοι να βάζουν δύναμη (ή τουλάχιστον τόση όση κάποιος αδαής μπορεί να πιστεύει ότι χρειάζεται).

Επομενως για να κλείσουμε αυτή την ενότητα, άλλη είναι η εκπαιδευτική διαδικασία και άλλη είναι η εφαρμογή των τεχνικών. Αλλά η προπόνηση στο AIKIDO δεν αφορά κλωτσιές και μπουνιές που κάποιος από την αρχή καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Η προπόνηση στο AIKIDO θέλει χρόνο ώστε κάποιος να μπει στη λογική της τέχνης και τότε είναι που η τέχνη γίνεται συναρπαστική.

Και όπως λέω πάντα, προσοχή τι τέχνη και τι τεχνικές μαθαίνεις. Θα μπορείς να υπερασπίσεις τον εαυτό σου σε περιβάλλοντα όπου τα μπράτσα, η μυική δύναμη, οι κλωτσιές και οι μπουνιές δεν θα μπορούν να εφαρμοστούν; Έκει όπου θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις τον λόγο και τα επιχειρήματα;

Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά.