Ένα αστείο που κυκλοφορεί σχετικά με το Aikido είναι ότι, για να μπορέσει ένας Aikidoka να κάνει μια τεχνική στο δρόμο πρέπει πρώτα κάποιος να του πιάσει το χέρι.

Πραγματικά είναι αστείο αλλά κάποιοι το εννούν κιόλας! Αυτή η λανθασμένη εντύπωση κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι αποτέλεσμα δύο παραγόντων: α) αυτός που εκφράζει κάτι τέτοιο έχει ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία από την τέχνη και β) συχνά οι αδαείς μπερδεύουν την εκπαιδευτική διαδικασία με μια εφαρμογή στη πράξη.

Πριν περιγράψω το γιατί πιανόμαστε, θα αναφέρω μερικά παραδείγματα από τη ζωή μας όπου αν κάποιος κοίταγε την αρχική εικόνα μιας πολύχρονης διαδικασίας θα έβγαζε λάθος συμπέρασμα σε σχέση με την αντίστοιχη είκόνα αρκετά χρόνια μετά.

Παράδειγμα 1: ένας μαθητής στη πρώτη τάξη του δημοτικού προσπαθεί να γράψει στο τετράδιό του τις πρώτες του πράξεις 1+1=2. Το μολύβι του πιέζει το χαρτί του τετραδίου στη προσπάθειά του να γράψει «σωστά» τους πρώτους αριθμούς. Φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουμε ότι αργότερα όταν θα μεγαλώσει θα κάνει τις πράξεις με το μυαλό του και μάλιστα πολύ γρήγορα όταν πχ θέλει να υπολογίσει πόσα θα πρέπει να πλήρωσει σε ένα εμπορικό κατάστημα.

Παράδειγμα 2: μια υποψήφια οδηγός ξεκινάει τα μαθήματα οδήγησης. Στη αρχή η μηχανή σβήνει και το αμάξι σκορτσάρει. Με τη συστηματική πρακτική αρχίζει να συνδυάζει τα πεντάλ και το αυτοκίνητο αρχίζει να ξεκινάει ομαλά. Μετά εξοικειώνεται με τις ταχύτητες, την κίνηση, κ.ο.κ. Ας φανταστούμε την οδηγό, μετά από χρόνια πόσο άνετα θα οδηγάει πχ στην εθνική;

Παράδειγμα 3: ένας γλύπτης ξεκινάει ένα νέο γλυπτό. Από ένα αρχικό όγκο μαρμάρου με δυνατές κινήσεις του σκαρπέλου βγάζει μεγάλα κομματια μάρμαρου ώστε να διαμορφώσει το σχήμα που θέλει. Μετά, με την πρόοδο του έργου, οι κινήσεις του γίνονται πιο λεπτεπίλεπτες όταν θα θέλει να σχηματίσει τις λεπτομέριες πχ σ’ένα μάτι, τις φλέβες σε ένα χέρι, κάθε μικρή λεπτομέρια η οποία κάνει το γλυπτό να ζωντανεύει.

Παράδειγμα 4: βλέπεις τα παιδάκια πχ Πέμπτη δημοτικού να κάνουν παρέλαση. Η συνήθης εικόνα είναι ότι όλα πάνε ασυντόνιστα, διαφορετικά τα χέρια, οι βηματισμοί κτλ. Και μετά βλέπεις την παρέλαση της Προεδρικής φρουράς, όλοι λεβέντες, συντονισμένοι, πειθαρχημένοι. Και αναρωτιέσαι πως αυτά τα παιδάκια μετασχηματίζονται σε αυτούς τους λεβέντες;

Και στα τέσσερα αυτά παραδείγματα αν μέναμε στην αρχική εικόνα θα βγάζαμε λάθος εντύπωση. Πολλές φορές αυτό ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Λέμε κάποιες φορές: τώρα που σε γνώρισα καλύτερα είσαι πολύ καλός/ή ενώ η πρώτη μου εντύπωση ήταν χάλια.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με το AIKIDO.

Το AIKIDO είναι πολεμική τέχνη και σαν τέχνη που είναι έχει τεχνικές. Τις τεχνικές, για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει τη λογική εκτέλεσής τους, χρειάζεται χρόνο, σωστή καθοδήγηση και συστηματική εξάσκηση.